Een soapserie kan het zijn, mijn leven met twee kinderen, de oudste van bijna 2 en de jongste van 3,5 maand. Twee katten, een hond, een verbouwing in ons huidige huis, een verbouwing in ons toekomstige huis. Een dubbele hypotheek omdat we niet kunnen verhuizen omdat er geen kinderopvang mogelijkheden zijn in onze nieuwe woonplaats. Een ondernemende man, die na een lange sollicitatieprocedure van baan gaat wisselen en mijn eigen baan als ZZP’er, plus een huishouden een beetje draaiende te houden. Dit alles zorgt voor hilarische dan wel dramatische taferelen.

Evalien ter Beek – BOOSTKIDS

Waarin je jezelf hoort zeggen: “Lia, de hond mag je aaien laat zijn oogjes maar met rust (niet in de ogen prikken van de hond), en Nee hij wil geen soep dat vindt hij niet lekker.” Of dat je terwijl het onweert er midden in de nacht uit moet om een luier voor de baby te pakken en dan opeens twee grote ogen ziet. Woody de hond is naar boven geslopen, uit angst voor de onweer. Dit doet hij nooit. Probleem is dat hij niet meer naar beneden durft. Dus dat manlief wakker gemaakt moet worden om die hond van bijna 40 kilo naar beneden de trap af te tillen. Dit lukt niet, want de hond is naast dat hij bang is voor onweer, vuurwerk, (en nog vele andere dingen) ook bang voor hoogtes. Dus de hond gaat in protest, verzet zich heftig. De nagels maken geluid op het parket, en je hoopt maar dat de kinderen hier niet wakker van worden. Het resultaat is dat na drie pogingen, de hond eindelijk over de schouder gelegd kon worden en dat John wel achteruit de trap af moest lopen zodat de hond niet naar beneden kon kijken. Uiteraard ligt er in ons huis ALTIJD wat op de trap dat nog ergens heen moet worden gebracht. Gevaar voor eigen leven dus. Na deze nacht kom je beneden, en na 300 keer gezegd te hebben dat we echt geen Kikker en Vriendjes gaan kijken (en 300 keer een boze dreumes op de grond ligt, die schreeuwt om ijs en koek, en vervolgens zich tegen de vriezerdeur werpt), kom je er na zeker 2,5 uur achter dat er katten schijt in de keuken ligt. Inmiddels koud en hard geworden, fantastisch. Een kleine greep uit enkele uren van mijn leven als moeder, waarin ik nog niet eens ben uitgeweid over de nachtelijke voedingen voor de baby, het niet kunnen doortrekken van de toilet gedurende de hele nacht en die geweldige speelgoed fles die een keer mee is geweest onder de douche, en die nu dus ongeveer 50 keer per dag spontaan begint nep te huilen. “Flesje vond het water niet zo fijn”. 

Ik vind het allemaal een hilarisch tafereel, maar oh men wat ben ik blij dat ik dit samen met mijn partner kan doen. We zijn net een geoliede machine, en goed op elkaar ingespeeld. Maar zelfs nu vind ik het zwaar. En is een dag met de kids is gezellig en leuk en daarbij ook mega zwaar. Vele jaren heb ik in de kinderopvang gewerkt en nooit begrepen wat ouders zo zwaar vonden aan kinderen. Ik zorgde immers voor veel meer kinderen tegelijkertijd en dat ging toch ook goed. Feit is gewoon, dat je eigen kinderen op de opvang super duper mega lief zijn. En zich thuis (als het goed is) veilig genoeg voelen om het achterste van hun tong te laten zien. Zo zijn mijn ouders altijd verbaast dat de oudste van bijna twee opeens veranderd in een kleine tiran, wanneer ik haar kom ophalen van opa en oma. Ze staan letterlijk met open mond te kijken, en zeggen iets in de trant van “Dit heb ik nog nooit gezien”. 

Eerlijk, ik heb momenten voor mezelf nodig. Werken voelt voor mij als relaxen en dan kan ik even opladen. Even twee uurtjes helemaal alleen zijn, is goud waard. Het meest fijne wat er is, is even alleen met jezelf koffie ergens drinken en wat werk gedaan krijgen. Het sluipt erin, het gevaar dat werken, je nieuwe ‘relaxen’ is, en dat je het al maanden prima doet op nachten van 4 a 5 uur slaap. Wanneer je je beseft dat veel ouders in hetzelfde schuitje zitten, is het niet zo gek dat er steeds meer ouders zich melden met burnout-klachten. Oftewel een parental burnout. 

Taboe

Even helemaal klaar zijn met het ‘moederen’ of ‘vaderen’ komt veel vaker voor dan je misschien denkt. Er lijkt toch een taboe te liggen op. Het geen zin meer hebben om constant met je kinderen te zijn is niet iets wat je zomaar durft uit te spreken. Helemaal in je verlof periode, waarin je van te voren denkt even lekker vier maanden vrij te zijn, behoor je te genieten van het moederschap. Terwijl voor veel vrouwen gedurende deze periode, de muren op hen afkomen, en de uren worden afgeteld tot de partner weer thuis is. “Neem alsjeblieft de baby, dan kan ik even stofzuigen, koken of boodschappen doen.” De huishoudelijke taken voelen als een escape. Laten we met z’n allen eens eerlijk zijn over hoe zwaar, saai en niet-uitdagend die eerste maanden kunnen zijn. 

Het gevoel van falen en oververmoeid zijn, zijn symptomen van een burn-out, als je dan met name het gevoel hebt dat je faalt op het gebied van ouderschap, kan het zijn dat jij te maken hebt met een parental burnout. En dat is lastig, want wanneer je stress ervaart van je werk dan kan je op een gegeven moment de (mentale) deur dicht proberen te trekken, maar wanneer je stress ervaart van het ouderschap, is die deur dichttrekken vrijwel onmogelijk. De enige oplossing is, om manieren te vinden om minder stress te ervaren als ouder. En ook dit is een uitdaging omdat we (van onszelf) tegenwoordig zoveel moeten. We willen op allerlei gebieden van ons leven actief zijn, sporten, werk, op sociaal gebied. En dat vraagt tijd en aandacht en bovenal plannen, heel veel plannen. Waardoor het spontane eraf gaat, en je nog meer het gevoel hebt dat je van afspraak naar afspraak rent, ook al is die afspraak er om te ontspannen of om gezellig bij te kletsen.

Veel ouders willen meer tijd met hun kinderen doorbrengen omdat we onze kinderen graag onze normen en waarden mee willen geven. En dat wij door tijd en aandacht aan onze kinderen te besteden hen helpen om zich te ontwikkelen tot fijne succesvolle mensen. Zo besteden ouders nu veel meer tijd aan hun kinderen dan in de jaren zestig, bijna twee keer zo veel tijd. Als je daarbij bedenkt dat we ook meer zijn gaan werken, een drukke sociale leven hebben door de toename van technologie zoals whatsapp, Instagram, etc. En tel daarbij nog eens een aantal lockdowns op waarin je als ouder met de kinderen thuis door moest werken. Is het niet zo gek dat het allemaal te veel kan worden. 

Het is bekend dat Nederlanders een meer individuele manier van leven erop nahouden dan in andere landen of binnen andere culturen. Een andere oorzaak van een parental burn-out kan gevonden worden in het feit dat jonge gezinnen minder hulp krijgen van hun omgeving dan vroeger. Dit komt doordat we steeds gemakkelijker ons boeltje pakken en verder van ons sociaal netwerk gaan wonen. 

Herkennen van een Parental burnout

Natuurlijk ben je moe als (jonge) ouder. Toch is volledig uitgeput zijn, de eerste fase. Uitputting zie je terug in fysieke vermoeidheid, maar kan je ook ervaren op emotioneel en cognitief vlak. Je voelt je afgevlakt en mat, en je kan niet meer helder nadenken. De tweede fase is minder plezier ervaren in je ouderschapsrol. Emotionele en fysieke afstand komt meer en meer tot stand. Tot slot voel jij dat je geen goede ouder bent. Signalen van een burn out:

• Cognitief: vergeetachtigheid, concentratieproblemen, depressieve gedachten.
• Emotioneel: faalangst, frustratie over kleine zaken, prikkelbaar.
• Fysiek: Hoofdpijn of migraine, Hoge bloeddruk, Slaapproblemen die leiden tot vermoeidheid, minder energie.

Wat kan je doen?

Praat erover! We mogen ook klagen over ons werk en dat we het zwaar vinden. Dat mag ook over je gezinsleven! Erkenning krijgen kan al erg prettig zijn. En daarbij ga je merken dat ook andere ouders het zwaar hebben. Hierdoor krijg je de ruimte om het perfecte plaatje van een schoon huis, iedereen gepoetst en wel, weinig schermtijd, leuke leerzame uitjes en ga zo maar door, los te laten. Zoek hulp, dit kan van gelijkgestemden zijn, of schakel familie in. Neem tijd voor jezelf! Het noodzakelijke, ja noodzakelijk om ook op te kunnen laden als ouder. Even weer tot jezelf kunnen komen en hieruit kracht te putten om weer mama of papa te kunnen zijn. 

Tips hoe je tot jezelf kunt komen:

• Maak dingen concreet.
• Zorg dat je ook genoeg tijd doorbrengt in andere rollen dan de ouder-rol. Wees de vriendin, de werknemer, de sporter etc.
• Ga eens een nachtje ergens anders slapen zonder kinderen, of als het niet anders kan met 1 van de kinderen.
• Je kan ook een vaste avond in de week kiezen, waarop je de deur uit gaat en iets voor jezelf gaat doen. Want zodra je een uitgebreid douchen als tijd voor jezelf ziet, dan weet je dat er wat mis is.
• Plan elk kwartaal iets voor zelf, dan heb je iets om naar uit te kijken.
• Wees dankbaar voor wat je hebt.
• Vraag om hulp van je omgeving.
• Stop je met schuldig te voelen naar je kind(ren) en partner.
• Heb vooral humor door te praten met andere ouders, humor om de verhalen.